My reis met God en mense

Doop... My liewe kind. Jy is in jou vroeë 20's. Dit voel soos nou die dag toe ons met jou voor die kansel gestaan het. Ons was baie gelukkig - nooit gesukkel om kinders te hê nie. Op die regte tyd het jy gekom, en twee jaar later, op die regte tyd, jou boetie. Jy lyk vandag besonder mooi met jou doopklere. Die ander ouerpaar wat saam met ons doop het water van die Jordaanrivier saamgebring vir hierdie groot dag. Dis wonderlike simboliek, maar niks beter of heiliger as water uit die Apiesrivier nie. Ons het baie uitgesien na vandag. Ek en mamma het eintlik van kleintyd af saam met die Here gekom; of nog beter gestel: Hy het saam met ons gekom. Ek onthou dat ek in graad 9 die eerste keer my hart vir die Here gegee het tydens 'n CSV kamp my die see. Maar ek sal jok as ek sê dat ek die Here eers daar leer ken het. Ek kan eintlik nie 'n dag onthou wat ek Hom nie geken het nie. Ek sê dankie vir my ma. Sy het my van kleintyd af van die Here geleer, en ek was bevoorreg om saam me...

Liewe kollega... Dis nou al 5 jaar dat jy nie meer hier is nie. Ek onthou hoe ons dag en nag in die wagkamer voor die intensiewe sorgeenheid gesit het. Dis eintlik waar ek jou familie regtig leer ken het. Ek het vas geglo die Here gaan jou gesondmaak maar Hy het nie. Ek en jy het so baie gepraat oor hoe groot die Here is maar ook hoe onverstaanbaar Hy is; min geweet dat ons Sy onverstaanbaarheid ook in ons eie klein kringetjie sou voel. Jou begrafnis was vir my die moeilikste een naas my eie pa s'n. Gelukkig moes ek dit nie self hou nie...'n "naby" kollega het dit gehou. Ek het daai dag gehuil soos ek jare laas gedoen het. Dis nou al 5 jaar later. Baie van die mense wat hier was toe jy nog hier was is ook al weg...26 stergevalle net in daai een jaar waarin jy weg is. Ek hoop hulle almal is daar...sterkte met party van hulle... Kollega, dit was 5 moeilike jare - veral laasjaar. Ek het ons Woensdagoggend-koffies so baie gemis...al die jare nooit besef hoe groot voorre...

Siek mense... Die provinsiale hospitaal in ons dorp (stad) is vandag verlate. Die gangdeure is gesluit; die apteek se deure en vensters is toe; die stoele waar al die pasiënte elke dag sit en wag is leeg. Die kiosk se roldeur is toegemaak en dit lyk amper soos 'n spookhospitaal. In die voorportaal staan 'n paar mense rond - nie seker of hulle moet bly of ook maar moet huistoe gaan nie. 'n Klein groepie mense dans in die parkeerterrein van die hospitaal. Hulle is blykbaar deel van een van die vakbonde en beskryf hulleself as die voorlopers van die optog wat oppad is. Die groot oomblik is blykbaar vanmiddag 15:00. More arriveer Julius Malema met sy groot luukse motor en groot gevolg in Ikageng om te praat oor die "slaughterhouses" (dis nou die hospitale) wat moet toemaak. Gister is daar selfs 'n baie siek pasiënt in 'n buurdorp oorlede omdat die personeel hom nie mag help nie. Laas nag is winkels in Ikageng geplunder en leeggedra. Agter dit alles sit daar...

Hulp nodig... Hy sit voor my. Ek ken hom so goed - beter as wat enige iemand anders in die hele wêreld hom ken. Hy is ook 'n dominee, so in sy middeljare. Hy vertel vir my sy storie. Hy is versigtig, want dominees praat nie maklik met iemand nie. Sy storie begin eintlik ver terug, in sy kinderjare. Hy kom uit 'n goeie huis, maar nie 'n gegoede huis nie. Dit was lekker maar moeilike jare, sê hy. Van kleintyd was sy voorkoms vir hom 'n probleem: hy wens hy het anders gelyk, 'n mooier vel, frisser, mooier tande, meer sportief...sommer net mooier. Ek kan sien hy het 'n selfbeeldprobleem en ek wens ek kon help. Maar dit lê baie diep in o6r baie jare. Hy is gelukkig getroud en het mooi kinders. Hy is gelukkig in sy werk en hy geniet die bediening, of ten minste die grootste gedeelte daarvan. Op die oog af lyk hy vir my na iemand wat eintlik alles het wat 'n mens kan hê. Maar daar is 'n stuk seer in sy oë. Ek probeer uitvind en uitvra maar hy is baie geheimsi...

Sondagoggend... Dis 'n gewone Sondagoggend in April. Ek is gewoonlik vroeg (so 6 uur) al by die kerk - ek hou van die Sondag-oggend alleenwees. Ek maak vir myself 'n koffie en doen my laaste voorbereidings. Dis vir my 'n kosbare tyd - mense wat laat kerk toe kom mis baie. My pa het altyd vroeg kerk toe gegaan. Ek het altyd gewonder waarom ons so vroeg daar moet wees en so lank voor die tyd al moet sit. Vandag verstaan ek dit baie beter: mens moet stilword, nadink en sommer net by die Here wees - introspeksie en retrospeksie - binnetoe kyk en terugkyk. Mettertyd kom die mense: eers die koster, dan die musiekgroep, die diakens, die kinderkerkleiers en die lidmate. En genadiglik ook besoekers. Kerkwerk is eintlik maar net mensewerk. Die woord liturgie beteken die werk van die mense. Gewone mense, sondige mense. Dit bly vir my elke Sondag weer 'n wonderwerk dat daar so baie mense is. Uit al die plekke waar hulle nou kon wees (in die mall, langs die viswaters, op die gholf...

Freaky oom... Die eerste keer wat my seuns hom gesien het, het hulle met groot oë gesê: Pappa, daai oom is freaky. Hy is verstandelik gestrem en bly in 'n huis vir verstandelik-gestemde mense...reg langs ons kerk. Ek moet erken dat die eerste ontmoeting vir my ook freaky was. Hy het 'n rowwe snor en hy loop altyd half vooroor - hy kyk nie op terwyl hy loop nie. En hy hakkel en stotter so erg dat 'n mens moeilik verstaan wat hy sê. Maar mettertyd het ons die freaky oom leer ken. Ons het gereeld gaan kuier en hy is elke Sondag by die kerk. Hy lui die klok en pas die karre op. Elke Sondag moet ek van voor af vir hom beduie wanneer hy die klok moet lui - wanneer die kort wyser op die 9 kom en die lang wyser op 12. Dan is dit 9uur. En hy lui die klok asof dit die belangrikste werk in die hele skepping is. Ja, die freaky oom is eintlik een van die mooiste mense wat ek ken. Hy het die blouste oë wat ek nog ooit gesien het en die sagste persoonlikheid. Hy is elke Sondag op sy pos...

Ontnugter... Dit was 'n gewone oggend soos elke ander oggend, omtrent 35 jaar gelede. Ons het ontbyt geëet en klaargemaak vir skool; ek was in sewe of graad agt (dink ek). Meteens het ons die geluid gehoor van motorremme en 'n dowwe plofgeluid. Ons het by die voordeur uitgestorm...straat toe. My hondjie (Tinkie) het leweloos in die straat gelê. Dis moeilik om te beskryf wat ek as jong seun op daardie oomblik beleef het. Ek het hom saggies opgetel en in die huis ingestorm en vir Tinkie op 'n kombersie in die badkamer neergelê. Ek het die vorige aand 'n gedeelte in die Bybel gelees waar Jesus die mense laat weggaan het en die deur toegemaak het voordat hy die dogtertjie opgewek het. Dit was nog vars in my geheue en ek het dit kinderlik naïef geglo. Ek het die badkamerdeur toegemaak en vir Tinkie gebid...en verwag dat hy enige oomblik sou opstaan. Elke keer het ek weer verder gebid en weer gretig gekyk. Tinkie was steeds leweloos. Later moes ek skool toe gaan. Dit was ei...

Om te laat gaan... Hy is net drie jaartjies oud. Ons stap vir die eerste keer deur die kleuterskool se hek. Ek maak seker hy is in die regte klassie en dat hy tevrede is...of ten minste tevrede lyk. Dan stap ek weer deur die hek na buite - alleen. Ek voel soos 'n boef om hom alleen te los, maar in my hart weet ek ek moet dit doen. Die Here weet - dis nie maklik om te laat gaan nie. Sal hy aanpas, gelukkig wees, maatjies hê en van sy juffrou hou? Ek weet nie - tyd sal leer. Ek sit vir 'n oomblik in die motor, my oë blink van die trane. "Here, pas hom op", bid ek voor ek ry. Pouse ry ek weer verby die kleuterskool en kyk of ek hom sien en of hy gelukkig lyk. Dit bly moeilik om te laat gaan. Eintlik is die hele lewe 'n voortdurende laat-gaan. Vandag is hulle al in hulle vroeg twintigs, en ek moet weer 'n keer leer om te laat gaan. Die Here weet dis nou nog moeiliker as daardie dag by die kleuterskool. In die volgende paar jaar gaan ons dikwels moet laat gaan. M...

Hond... Sy spring altyd teen my op as ek gaan kuier - die klein, besige hondjie (Ounooi). Sy laat my altyd welkom voel omdat sy so opgewonde lyk oor my kuiertjie. Sy is deel van daardie familie - baie meer as wat sy in haar hondehartjie ooit kan weet. Maar vandag was 'n slegte dag. Sy het in 'n onbesonne oomblik by die hek uitgeglip en deur die heining by die erf oorkant ingegaan, en vergeet van die groot hond. Dit was 'n fatale fout. Dit het haar lewe gekos. Haar mens-familie huil vanaand soos 'n gesin wat 'n regte kind verloor het. Bejaardes se honde is meer as net 'n hond: hulle word kinders en bloedfamilie. 'n Tannie wat vir jare lank alleen saam met haar hondjie gebly het, het eenmaal gesê dat dit vir haar moeiliker sal wees om haar hond te verloor as om 'n kind te verloor - en sy het al drie kinders verloor. Ek kan dit nie vir 'n oomblik indink of voorstel nie omdat ek nog nooit dag en nag alleen saam met 'n hondjie moes wees nie. Dalk si...

Herfs... Ek is 'n somermens. Ek hou van somer en van son. Die hele natuur lyk op sy mooiste in die somer. Groen grasperke, welige blomme en plante, nat grond...dis somer. Ek sou nogal gelukkig kon wees in 'n land waar dit altyd somer is. Maar hoe graag ek ookal wil, dit kan nie vir altyd somer bly nie. Die blare moet geel en oranje en rooi word en doodgaan. Hulle moet afval en weer stof word; terugkeer na die aarde waaruit hulle gegroei het. Binnekort sal al die bome in ons straat kaal wees - kaal gestroop en nakend voor ons en God. Die herfs is daarom wonderlik. As die winter direk na die somer sou kom sou dit baie meer traumaties wees. Herfs is die natuur se eie oorgangsfase om geleidelik alles te verloor. 'n Boom kan net nuwe blare kry as dit al die ou blare verloor het. Die verlies van die ou blare is die eerste stap na nuwe blare. Daarom is herfs 'n tyd om agter te laat, te verloor, te laat gaan. Dis nie net in die planteryk herfs nie. Herfs is deel van die lewe....

Bevry... Alkholisme is nie mooi nie. Dit het 'n groot deel van sy lewe by hom gesteel. Ek weet nie op watter punt hy begin drink het nie. Toe ek hom ontmoet, omtrent 16 jaar gelede, het hy reeds gedrink. Iemand wat baie kennis en ervaring van alkholisme gehad het, het gesê hy is 'n sikliese alkholis. Sy siklusse was gewoonlik tussen 'n maand en drie maande, en as hy begin drink het hy nie maklik opgehou nie - amper soos wat een van die Afrikaanse gedigte gesê het: sewe dae en sewe nagte aaneen... En hy het nie bier gedrink nie...net brandewyn. Hardehout. Dat hy enigsins nog lewe is 'n reeds 'n wonderwerk. Tog het ek nooit gewonder of Hy die Here se kind is nie. Ek het hom eerder gesien as een van God se kinders wat deur 'n moeilike tyd gaan. Hy het in die afgelope jare eers sy vrou verloor en daarna sy seun. Soms dink ek, net vir 'n oomblik, dat ek kan verstaan waarom hy sy seer wil wegdrink - nie dat dit noodwendig help nie. So 'n klompie jare gelede ...

Alzheimers... Ons stap deur die ouetehuis tot by die groot staal traliehek waar jy 'n lang kode moet insleutel om in te gaan. Sy sit by haar man; sy was netnou nog in die kerk en nou sit sy hier by hom vir die res van die dag. Sy doen dit elke dag, alreeds vir die laaste twee of drie jaar. Dit val my op hoedat haar hande syne vryf; hoe sy gedurig aan sy gesig vat en probeer oogkontak maak. Dit moet erg wees as die mense vir wie jy die liefste is dit nie meer kan sê nie...en dalk ook nie meer verstaan nie. Ek bewonder haar lojale liefde - hoop ek kan eendag so wees as ek so 'n pad moet loop. Ek sit die broodjies op die kassie langs hom neer, en skink die druiwesap in die klein nagmaalkelkies. Ons doen 'n gebed, en deel dan die brood en druiwesap uit. Hy peusel stadig daaraan sonder om op te kyk of iets te sê. Ek sal haar woorde altyd onthou: geniet dit! Ek weet nie hoeveel hy daarvan verstaan nie, maar ek weet dat die Een wat dit vir hom gedoen het, verstaan het. Hy het ge...

Pelgrimstog... Dis Vroeg Sondagmôre, so net na 6. Ek stap kerk toe - dis so ampertjies twee bokke. Dis my eie pelrgrimstog elke Sondag. Oppad kerk toe sien ek die mooi oggend, ek hoor die tortelduiwe, ek sien die glans van dou op die gras en bome maar ek sien ook die vuil parkie oorkant die kerk en die hospitaal met al sy nood oorkant die parkie. Die kerktuin is altyd mooi - dis vir my lekker om hier te kom. Op my klein pelgrimstoggie elke Sondagoggend vroeg sê ek vir die Here dankie vir die mooi dag en ook dankie vir my gesin. Ek sê dankie vir die voorreg om 'n werk (kerk) te hê en om te mag bedien op die manier waarop ek bedien. Ek bely my sonde voor Hom - Hy ken dit so goed en Hy ken my hart en my drome. En elke Sondag op my pelgrimstoggie kerk toe is ek verwonderd dat Hy steeds iemand so gebroke en gewoon soos ek gebruik...dis net genade. My dorings in die vlees leer my elke dag van genade: nie goedkoop genade nie maar God se duur genade. Duur genade maar gratis genade...ook...

Geloofsekerheid... Ek sal vir Dawie nooit vergeet nie. Hy was 17 jaar oud. Hy was een van 280 kinders in die kinderhuis in ons dorp en gemeente. Hy was in 'n spesiale skool in ons dorp en die afgelope jaar deel van ons belydenisklas - dis 'n jaar vir jongmense wat graag belydenis van geloof wil aflê. Dit was 'n goeie jaar en ons het goeie tye saam met die jongmense gehad. Nou het die jaar ten einde geloop en ons moes hoor watter jongmense gereed was vir hierdie groot besluit in hulle lewe. Ekself en twee ouderlinge sit by die tafel. Dawie kom binne en ons vra vir hom die vrae wat ons vir elke jongmens vra. Maar toe kom ons by die groot vraag: Het jy geloofsekerheid? Dawie staar na ons asof hy nie weet waarvan ons praat nie. Ons maak die vraag bietjie makliker: Is jy seker dat jy aan die Here behoort? Dawie se gesig en oë sê vir ons dat die vraag nogsteeds te moeilik is. En toe vra ons die vraag so eenvoudig soos ons kan: Is jy lief vir die Here? Dawie kry 'n glimlag ...

Flippen pannekoek... Ek hou nie van pannekoek nie. Daar was 'n tyd wat pannekoek vir my lekkerder was as nou, maar ek het nooit regtig gedink dat pannekoek kos is nie - eerder net ietsie lekkers. Ek onthou hoe ons as jongmense by die BKJA ( Belydende Kerk Jeug Aksie ) pannekoek gebak het. Op daardie stadium was dit groot pret. Ons het soms regdeur die nag pannekoek gebak; min besef hoe gevaarlik pannekoek kan wees... Ons het baie pret gehad met die pannekoeke - gekyk hoeveel keer ons dit kan laat tol in die lug voordat ons dit weer vang in die pan. Groot pret! Een van die tannies in ons gemeente bak die lekkerste pannekoek: dis bros aan die buitekant maar vol gesmelte kaneelsuiker binne. Ons aksie vir senior burgers bak ook jaarliks pannekoek. Dis altyd 'n groot gebeurtenis op ons gemeentekalender. Maar ek hou nie van pannekoek nie. Die laaste jaar of twee wil ek dit eintlik nie eers sien nie. Pannekoek het my seergemaak; 'n blywende merk op my lewe en my bediening gemaak...

Koffie... Sy gaan enige oomblik nou teater toe. Ek het reeds vir haar gebid maar ek weet haar pa en ma het al baie vir haar gebid...en die Here was al by haar voordat een van ons gebid het. Ons veroorsaak nie Sy teenwoordigheid nie; ons erken dit net. Ek ry solank om vir ons almal koffie te koop. Ek het al baie koffies saam met baie verskillende mense in baie versillende hospitale gedrink. Daar is genesing in koffie - nie in die koffie self nie maar in die saam koffie-drink. Ek onthou hoe ek saam met 'n tannie in Unitas hospitaal gesit en koffie drink het en ons mekaar bemoedig het. Ek sal nooit al die koffies vergeet saam met my vorige kollega se familie in die wagkamer by Ancron hospitaal in Klerksdorp gedrink het nie - baie koffies en gebede en trane vir amper tien dae aaneen. Ek onthou hoeveel keer ek al vir iemand lekker vars filterkoffie hospitaal toe geneem het en net saam met hulle gekuier het. Daar sit baie omgee in koffie. Vir my is koffie drink meer as koffie en suiker...

In mekaar se oë kyk... Dis 4 uur. Sy sal enige oomblik hier wees vir ons afspraak. Ons kom 'n lang pad saam - dalk al 20 jaar? Ek het haar ontmoet as 'n jong dame wat saam met my vrou gewerk het; later het ek hulle getrou; saam gekuier; saam gekerk vir baie jare. Die afgelope tyd is sy kwaad of ongelukkig. Sy het niks gesê nie maar ek ken haar lank: dis nie hoe sy is nie. Ek moes baie mooi vra om haar te sien en uiteindelik gebeur dit vandag. Ek weet self nie mooi wat om te verwag nie. Gesprekke met mense wat kwaad of ongelukkig is, is die moeilikste gesprekke. Dis nie lekker om te hoor dat mense kwaad is vir jou of vir die kerk of vir iemand in die kerk nie. En nou wag ek vir haar. Sy kom in en gaan sit. Haar gesig en haar liggaam wys dat sy nie gekom het om te baklei nie. Die sagtheid in haar oë gee vir my moed. Ons begin gesels oor die kerk en die haakplekke en ons besige lewens en ons gesinne. Ons bely teenoor mekaar dat ons soms oorreageer. Ons gesels oor die pad tot hie...

Alleen... Dis al aand. Ek was die hele dag in afsprake; gister ook heeldag in afsprake. Daar was lekker afsprake en daar was moeilike afsprake. Nou is dit al aand maar daar wag nog een afspraak. Hy het kanker en die prognose lyk nie goed nie. Ek kan my nie indink hoe dit moet voel as jy die groot k-woord hoor en asof dit nie genoeg is nie: daar is nie veel wat ons vir jou kan doen nie. Ek wonder wat ek sal sê as ek by hulle kom. Eintlik gaan ek nie met woorde nie want ek het nie woorde nie. Teologies-eerlike mense het nie altyd woorde en verduidelikings en troos nie. Die afgelope twee dae was vol moeilike afsprake. Ek sit dikwels alleen in my kantoor en dink en wonder en soms...soms wil ek sommer net huil. Huil vir almal wat siek is, huil vir almal wat ongelukkig is, huil oor die gemeente en oor elke beswaarde lidmaat en sommer huil vir myself ook. Die bediening is 'n alleen wêreld. Twee dae terug het ek verjaar en baie boodskappe gekry - ek is bevoorreg want min mense kry so bai...

Sendeling... As kind het dit vir my altyd baie lekker gelyk om 'n sendeling te wees. Ek onthou dat daar gereeld sendelinge by ons klein gemeentetjie in Pretoria kom praat het. Gewoonlik het julle uit vêr lande gekom: Japan, Ukraïene, Frankryk, of anders uit voorheen swart gebiede soos Mamelodi, ens. Jy kan my nie kwalik neem dat ek gedink het 'n sendeling werk altyd in 'n ver land of in 'n swart gebied nie. In die afgelope jare het die kerk weer ontdek na ons nie net sendelinge uitstuur na verre lande of swart gebiede toe nie; nee, ons elkeen is 'n sendeling. Dit beteken doodgewoon dat ons ook gestuur is om die boodskap te gaan vertel en te leef. Die groot woord daarvoor is missionêre kerk of missionale kerk. Eintlik beteken dit niks anders nie as dat die Here ons elkeen stuur: na ons werkplek, na die mall , na ons gesinne...letterlik orals waar ons kom. Missionêre kerkwees is nie eintlik iets nuuts nie; daar is eintlik nie 'n ander manier van kerkwees nie. D...

Pietie... Hy was hierdie week 56 jaar oud. Hy is gestemd gebore en sy gestremdheid het in 56 jaar net erger en erger geword. Hy kan niks vir homself doen nie. Sy hele lyf is inmekaar getrek en hy lê dag en nag op sy linkersy op sy bed. Sy oë staar na elkeen van ons elke keer wanneer ons voor sy bed sit. Dis asof hy iets wil vertel maar dit nie kan vertel nie. Dit moet veskriklik wees om nie te kan praat nie. Voor sy bed lê sy selfoon waarop hy self nog nooit geskryf of gepraat het nie, maar dis syne. Op die rakkie voor die bed staan karretjies: modelkarre en sommer net karretjies. Twee van elkeen, want hy wil altyd twee van dieselfdes hê. In die sitkamer is ook 'n rak met karretjies: twee van elkeen. Twee selfone, twee skeermesse, twee van elke soort kar. Sy lyf is maer en krom, maar sy oë vertel dat sy brein helder is. Eintlik pas sy brein en sy liggaam nie bymekaar nie. Hy laat my so baie wonder oor God: waarom die Here sulke lyding toelaat. Ek het nie antwoorde nie, maar genad...

My boeta... Hy slaap vanaand vir die derde aand in die selle. Hy is Vrydag gearresteer omdat hy 'n beskermingsbevel oortree het. Ek gaan maak 'n draaitjie by die selle, sommer net uit meegevoel (en jammerte) en om sterkte te sê. In my gedagtes sien ek hoe hy in sak en as sit; spyt oor die foute wat hy gemaak het en gereed om reg te maak en aan te beweeg. Ons almal maak foute en ons almal leef van genade uit die Groot Hand. Daar is nog 'n besoeker by die selle - 'n vriend van hom. Hulle noem mekaar sommer net "boeta". Hulle vertel net heeltyd van die groot plan waarmee "Vader" besig is. Soos Paulus ly hy ook vir sy geloof maar "Vader" het 'n groot plan. Dis 'n geestelike "journey" saam met "Vader". Die pa wat die beskermingsbevel gekry het om sy dogter te te beskerm sal ook nog tot inkeer kom en "Vader" leer ken. Dis alles net aanvalle van die bose... Ek luister hoe die twee "boetas" mekaar b...

Soos 'n ma... Sy lê nou in 'n bedjie in 'n kamertjie in die outehuis. Dit voel soos nou die dag wat ons haar ontmoet het. Sy was 66 jaar oud en betrokke by 'n magdom aksies, bedieninge en groepe: kerkraad, vrouediens, spyseniering, blommeklub, noem maar op. En oral waar sy gekom het het sy mooi en diep spore getrap. Die dag, 23 jaar gelede, toe ons in Potchefstroom aankom het sy vir ons broodjies en blomme gebring. Daardie selfde aand het sy kos gebring vir ons en ons familie - met nagereg en wyn. Oor die jare het sy vir ons soos 'n ma geword. Ons sou 23 jaar gelede nie kon raai watter rol sy in ons lewens sou speel nie. Saterdae het ons saam met haar rugby gekyk; Sondagaande het ons koffie gedrink en gekuier. Sy het mooi en stadig oud geword, tot 'n jaar gelede. In 'n oogwink het sy siek geword en skielik was sy oud. Nou lê sy in haar bedjie in die ouetehuis. Ons kuier elke aand by haar: koop koffie by die kiosk by die motorhawe en dan kuier ons by haar b...